Home » 2. Curieus Cao Bang

Dag 3

Vorige nacht was een heel avontuur! We sliepen vannacht in een homestay in Ba Be. Het ontbijt hebben jullie gezien in het vorige filmpje, dat smaakte heerlijk. Pannenkoeken met honing en een lekker banaantje gaven ons weer de nodige energie om verder te trekken. Zoals gezegd is onze volgende bestemming Cao Bang, nog verder richting het noorden, bijna op de grens met China.

Onze tocht duurde 4 uur. Vooraleer we naar het stadje Cao Bang gingen, namen we nog even een afslag naar Pac Bo. Het dorpje, dat op 3km van de Chinese grens ligt, is om historische redenen erg bekend. Toen Ho Chi Minh in 1941 terugkeerde naar Vietnam, na 30 jaar in China te hebben geleefd op zoek naar een manier om zijn land te liberaliseren, verborg hij zich hier voor de Fransen. Tijdens de weken die hij hier hoog in de bergen in een simpel hutje doorbracht, zette hij een revolutie op gang en bracht een krant uit die hij “Independent Vietnam” doopte. Dit alles leidde tot de onafhankelijkheid op 2 september 1945.

Dat stukje geschiedenis ter zijde zijn de Pac Bo Grotto een mooi stukje natuur. De berg die je hier oploopt en de bron die hier ontspringt heette hij respectievelijk “Karl Marx Mountains” & “Lenin Stream”, naar zijn twee voorbeelden.

Zonder voorkennis of tips, beklommen we het stuk richting het huisje. Het begon allemaal mooi met een semi-aangelegd padje dat in trappen naar boven liep. Tot aan een bord waar opstond “Border Belt”. Een stap later bevonden we ons in China en stopte dan ook het mooi aangelegd padje. Van daaruit ging het een stuk moeizamer en de tocht werd zo hardnekkig met los zittende stenen en schuiverige ondergrond dat we de aftocht bliezen. We besloten naar de bron terug te keren, een prachtig appelblauwzeegroen kleurig water waarin we onze voetjes lieten afkoelen en genoten van het kabbelend water en de rust.

Let’s call it a day and let’s head to Cao Bang. Goodnight, because tomorrow is promising!!

Dag 4

Deze dag stond bij ons met stip genoteerd en was één van de hoofdredenen waarom ik per sé het noordoosten van Vietnam wou ontdekken. Vandaag trokken we naar de Ban Gioc watervallen, een tocht van 2 uur rijden vanuit Cao Bang. Waar ik eigenlijk zo uitkeek naar de bestemming van vandaag, was de weg er naartoe minstens even mooi.

Ik heb tijdens al mijn trips al heel wat natuurpracht mogen ervaren, maar wat ik vandaag zag, was de hoogmis van de natuur. Kalksteenrotsen die uit de grond springen als paddenstoelen, de ene nog hoger dan de ander, en de ander nog spectaculairder van vorm dan de ene. Tussenin prachtige terrassen waar men voornamelijk koffie teelt.

Twee uur later komen we aan bij de watervallen, WOW! Deze zijn nog véél mooier dan ik had durven denken. Je komt aangereden langs de weg hoog op de berg en ziet dan links onder jou de watervallen verschijnen, welke trouwens gedeeld eigendom zijn van Vietnam en China. Jawel, aan de overkant van deze 20m brede rivier ligt China. Langs beide oevers kan je per bamboevlot korter bij de cascade komen en voel je de kracht van het water. In het midden van de rivier kan je dan leuk de hand schudden met de Chinezen.

De vlotjes zien er precies hetzelfde uit. Het enige verschil tussen Vietnamees of Chinees kan je zien aan de zwemvesten die de passagiers dragen. Niemand aan deze kant van het water, iedereen aan de andere kant. Veralgemeend genomen, Chinezen kunnen niet zwemmen 🙂

Op de terugweg stopten we aan de Nguom Ngao grot, één van de mooiste in het noordoosten. Hier waren we gans alleen. Een mystiek verlicht padje leidde ons door de kamers van deze fenomenale grot.

Deze dag stond hoog op mijn verlanglijstje en heeft mijn verwachtingen méér dan overtroffen, een absolute aanrader voor toekomstige UniTrippers!

Wat ons nog opvalt

• Dit geldt in principe voor heel Azië: voorbijsteken is hier een kunst. Door de bergen waar de ene haarspeldbocht de andere opvolgt, vinden ze het hier blijkbaar een uitdaging om in te halen net in de bochten waar je geen flauw idee hebt of daar dadelijk in de tegenovergestelde richting geen voertuig, een brommer of een camion aankomt. Is dat wel zo, dan rijden ze gezellig met 3 naast mekaar. Het enige hulpmiddel is de ‘good old fashioned’ claxon. Daar maakt zich ook niemand druk om, hoeveel of hoe hard je ook claxonneert.
• Iemand vinden die Engels spreekt in deze regio is ook een uitdaging. Wat je wel merkt is dat hoe meer Engels iemand spreekt, hoe vriendelijker die persoon is. Maar stel je eens voor dat je op restaurant gaat, zonder Engelstalige menukaart en zonder prentjes die het gerecht bij de naam afbeelden. Hoe communiceer je dan wat je wil eten? Lekker makkelijk, dan komt er zo’n jongetje met een fancy smartphone langs je staan en geeft die dat toestel aan jou en zie je vertaald staan vanuit het Vietnamees: “What do you want to eat” hahaha 🙂 en zo type je dan netjes weer in waarin je zin hebt en hoopt dat ze hebben.

Tot zover het verslag over de voorbije dagen in Cao Bang. Op naar Lang Son en daarna het op de UNESCO werelderfgoed staande, Ha Long Bay.

Chau!

Sjobbe & Jasmien